‘Na
Mattias’ gaat over de jongeman Mattias. Hij is er niet meer en komt zelf ook
niet aan het woord; wel spreken de mensen uit zijn omgeving over hem. Waarom en
hoe Mattias verdwenen is – al snel is duidelijk dat hij dood is – lees je pas
aan het eind van het boek. Je voelt in de voorafgaande verhalen dat hem een
ramp is overkomen.
Elk van de
negen hoofdstukken uit ‘Na Mattias’ is uit een ander perspectief geschreven.
Alleen in het eerste en het laatste stuk komt dezelfde persoon aan het woord:
Amber, de vriendin van Mattias. In andere hoofdstukken spelen mensen een
hoofdrol die of hem gekend hebben of door een toevallige gebeurtenis met hem
verbonden waren.
Het verlies
van Mattias maakt Zantingh via de nabestaanden voelbaar. Het meest tragisch doet
hij dit bij het verhaal van de moeder van Mattias, Kristianne. “Boos? Ja, dat is
ze. Ze is furieus. Omdat Amber hier tussen zijn spullen woont en de enige is
met de sleutel van de voordeur. Ze sluipt door het huis en zoekt naar plekken
waar delen van hem zijn opgesloten. Deksels van potten die ze kan losdraaien
zodat hij eruit op zal stijgen.”
Er zijn duidelijke
verbanden tussen de verhalen. Een vriend van Mattias, waarmee hij een
koffietent wilde beginnen helpt een blinde man met hardlopen. Beiden krijgen
een hoofdstuk en hierdoor worden hun verhalen versterkt. Andere verhalen staan meer
op zichzelf. Het beste verhaal vind ik ‘Nathan’. Nathan is verkoper en volgt
een cursus in een strandtent. Hij is ook alcoholist. Zantingh zet hem zeer
overtuigend neer. Hij is zelfverzekerdheid, zelfs arrogant. Wanneer hij
alleen in zijn strandhuisje zit, het ene na het andere biertje leeg klokkend,
wordt hij steeds kleiner en zieliger. Zijn obsessies zijn mooi verwoord. Nathan
meet iedere dag de temperatuur en houdt hiervan overzichten bij. En hij
verzamelt Märklin modeltreinen. Een boeiend personage.
De
autistische roadie in het verhaal Issam is een vergelijkbaar eenzaam type. Dit
hoofdstuk kun je eveneens als een apart verhaal lezen, hoewel de link met het
drama waar zoveel over gezwegen wordt ook sterk is.
Dat de
verhalen niet perfect logisch op elkaar aansluiten vind ik juist een voordeel.
Het boek behoudt een onvoorspelbaarheid die mij bevalt. Een eerdere lezer
vertelde mij het boek in één ruk te hebben uitgelezen. Die neiging had ik niet.
De spanning om de ontknoping te lezen ontbrak voor mij. Ik had snel in de gaten
waar het heen zou kunnen gaan.
De stijl
van Peter Zantingh is zonder opsmuk. Hij gebruikt veel dialogen en schrijft
vlot. De verwerking van het verlies van Mattias, vond ik bij de directe
nabestaande soms iets te vet beschreven. Vooral in het gesprek dat de moeder
heeft met een vrouw wier verhaal van haar zoon wel heel dicht bij het hare komt.
Los hiervan heb ik ‘Na Mattias’ met veel genoegen gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten