woensdag 24 januari 2018

Kira Wuck – De zee heeft honger

Kira Wuck oogstte veel succes met haar debuutbundel ‘Finse meisjes’ uit 2012. Op de achterflap van deze nieuwe bundel worden Remco Campert en Arnon Grunberg geciteerd. Zij lieten zich lovend over haar uit. De verwachtingen waren dus hoog gespannen.


‘De zee heeft honger’ ziet er – net als al haar werk – zeer verzorgd uit. De voorkant is prachtig. Wuck is op haar best in beelden die zij in één regel weet op te roepen en die een licht bevreemdend gevoel teweegbrengen. Dat beleef je al bij de titel: De zee heeft honger. Het is een zin die je kunt blijven lezen. Hij gaat niet vervelen en roept allerlei associaties op. Hetzelfde effect geven de titels van de vier delen, bijvoorbeeld het derde deel: “Het verlangen om aangelijnd te worden.”

Het titelgedicht, waarmee de bundel opent,  begint op het strand. Het gaat over wachten en het verstrijken van de tijd: “wachten is als de zee / tijd komt naar ons toe”. De tekst zit vol onbereikbaar verlangen: “het liefste willen we teruggaan naar het moment / voordat alles begon te wankelen” en eindigt heel sterk “toen wachten nog dromen betekende en / de zee geen honger had”.

De toon in ‘De zee heeft honger’ is minder speels dan in Wucks eerste bundel. De melancholie overheerst. De sectie ‘Nachtdieren’ bevat veel beelden met licht en duisternis. De eerste zin van het gedicht ‘Insomnia’ is heel sterk: “We weten ons geen raad met de hoeveelheid licht”. Het gedicht mondt uit in het verlangen ergens anders te willen zijn. Zij schrijft ook expliciet over andere landen, zoals in ‘India’ of in ‘Hanoi’, dat dan eindigt met zwarte lucht en opium.

Het mooiste gedicht in deze sterke bundel was voor mij ‘Vachtdieren’. Ik citeer het hier in zijn geheel.

Dieren verplaatsen zich in jassen door de stad
soms groeten zij elkaar als oude bekenden
die niet weten wat zij met zichzelf aan moeten
‘Ik mag niet klagen’, zegt het konijn tegen de wasbeer
‘en moe word ik ook niet’

terwijl de dood aan me hangt houd ik de moed erin

en wandel van liquidatieplaats
naar liquidatieplaat
van achter de tv zie ik
hoe iemand een geweer op de cameraman richt

blijf kijken tot het laatste licht uit de kamer verdwenen is
ontdek een spoortje bloed dat langs mijn nek
uit de vacht druipt

Geen opmerkingen: