Jean Giono
was een Franse schrijver. Hij leefde van 1895 tot 1970. Hij schreef vooral
historisch en mythische romans. De positie van de mens tegenover de almachtige
natuur is een bekend thema in zijn boeken.
‘The man
who planted trees’ uit 1953 is een lieflijk boekje. Het verhaal speelt zich af
in de Provence. Een man vertelt dat hij daar veertig jaar geleden wandelde in
de natuur en een oude schaapsherder tegenkwam. Ze spraken kort met elkaar. De
schaapsherder zei niet veel. Hij bleef overnachten bij de man en liep de dag
erop mee met hem. De schaapsherder, hij heette Elzeard Bouffier, had een enorme
vracht eikels bij zich. Hij plantte deze met grote precisie en regelmaat. Hij
vertelde erbij dat hij dit al jaren deed en dat zo de heuvels langzaam bebost
raakte.
De
daaropvolgende jaren kwam de man regelmatig terug in deze streek. Telkens zocht
hij Elzeard Bouffier op, die inmiddels gestopt was als schaapsherder. Het
planten van bomen was een dagtaak voor hem geworden. Hij zou dit tot op zeer
hoge leeftijd volhouden. De streek voer er wel bij. Het werd een natuurgebied.
De rivier stroomde weer door. Het dorpje werd opgeknapt. Alles vanwege de
bomen.
Het nawoord
is geschreven door Aline Giono, de dochter van Jean. Zij vertelt over de
geschiedenis van dit verhaal, dat vertaald werd in vele talen. Haar vader
schreef het verhaal op verzoek van het tijdschrift Reader’s Digest. De vraag
was te schrijven over de meest bijzonder persoon die je ooit ontmoet hebt. Haar
vader hield erg van het schrijven in opdracht. Wanneer iemand hem zou vragen om
een tekst van 3.400 woorden te schrijven over schoenveters, zou hij daar heel
gelukkig van worden.
Een paar
weken na het inleveren van het verhaal kreeg Jean Giono een brief van Reader’s
Digest waarin stond dat zij het verhaal niet konden publiceren omdat Elzeard
Bouffier niet heeft bestaan. De redactie had dit uitgezocht. Jean Giiono vond
het vooral komisch. Zij stellen een schrijver deze vraag en verwachten dan dat
hij niet zijn verbeelding gebruikt.
Later is
het verhaal vaak herdrukt. Altijd waren er mensen die vroegen waar Elzeard
Bouffier precies heeft gewoond. Men geloofde in hem, en waarom niet. Aline
Giono schrijft hierover: “Nature imitates art, and it wouldn’t surprise me if
someone actually found an elderly shepherd who’d had spent his life reforesting
whole landscapes. In fact, I’m sure he does exist. But maybe he hasn’t got such
a fine name.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten