donderdag 1 september 2016

Gerbrand Bakker – Ezel, schaap en tureluur


Gerbrand Bakker komt uit een boerenfamilie. Hij brak in 2006 door met ‘Boven is het stil’. In deze en andere romans van hem komen heel wat dieren voorbij. De stukken in deze bundel schreef hij o.a. voor ‘De Groene Amsterdammer’. Het zijn scherpe observaties van dieren: honden, katten, pauwen, kippen en veel schapen.

Het uitsterven van een diersoort gaat meestal zonder toeschouwers. Van de buidelwolf weet men precies wanneer het laatste exemplaar stierf: 7 september 1936 in de dierentuin van Hobart, Tasmanië. Het is gefilmd. “Het was een mannetje, hij heette Benjamin. En er was absoluut niets meer aan te doen: alleen hij was over, nergens meer een wijfje te vinden. Hij jakkerde maar heen en weer, onrustig, ongedurig.” Het was het meest vreselijke filmpje dat Bakker ooit heeft gezien.

Niet alle stukjes zijn zo somber, vaak wel een tikje melancholisch. Hij kijkt uit het raam en ziet de schapen. Hij geeft ze namen en probeert hun gedrag te begrijpen. Hij ziet het schaapachtige terug in zijn schaatsvrienden. “En toen ik iemand in de kantine gulzig een flesje Isostar naar binnen zag klokken, zag ik de kop van Trudie voor me.”

Grappig is zijn gevecht tegen de teken. Ooit had hij de ziekte van Lyme, in een beginstadium weliswaar, maar hij heeft er een theorie over. Regelmatig zit hij helemaal onder. De teken vinden hem bijzonder lekker omdat hij eerder besmet is geweest. Ze zitten op plekken waar hij zelf niet bij kan. “Deze Friese exemplaren zijn uitzonderlijk klein en nauwelijks te onderscheiden van een sproet, daarom ben ik al twee dagen bezig met een pincet. Nu kan ik niet verder. En heb ik dus iemand nodig voor wie ik ongegeneerd in mijn kont durf te gaan staan. Ik geloof dat ik naar mijn moeder wil.”

Met honden heeft Bakker een speciale band. Katten doen hem minder. Onderzoek wijst uit dat met de hondenblaf vele verschillende zaken aangeduid kunnen worden. De hond moet niet alleen ons verstaan, wij moeten ook honden leren verstaan. Wolven en wilde honden blaffen niet. “Dat leidt vervolgens tot de aanname dat honden met hun geblaf met ons, de mens, willen praten.”

Gerbrand Bakker kan schrijven. Het is mooi, het is ontroerend. Lees deze verhalen.

Geen opmerkingen: