A.L. Snijders – Wapenbroeders

Dit is het vijfde boek dat ik in korte tijd van A.L. Snijders lees. In wapenbroeders – de titel verwijst natuurlijk naar Louis Paul Boon – staan alle zkv’s uit 2012. Het is zijn zevende bundel.

De teksten worden afgewisseld door een soort collages van de mij onbekende kunstenaar Roland Sips. Het is lastig uit te leggen wat het zijn. Op één afbeelding zie je twee getekende wollen handschoenen in een woestijnlandschap en je denkt: cactussen. De kunstenaar zelf noemde het ‘pages’

Het leuke van deze zkv’s is dat A.L. Snijders vaker onbekende schrijvers, dichters enzovoorts noemt en vol enthousiasme over hun werk schrijft. Ik had nog nooit van Betty Garrel gehoord. Maar binnenkort wil ik ‘Zalig zijn de schelen’ lezen, “een van de aardigste boeken uit de Nederlandse literatuur.”

De componist Giacinto Scelsi kende ik evenmin. Hij maakt bijzondere muziek. Zijn werk roept tegengestelde reacties op. A.L. Snijders vindt het prachtig, anderen roepen boe en worden zelfs agressief.

Herhaaldelijk gaat het in een zkv over een openbaar optredens. De auteur reist het hele land af om een kwartiertje te mogen voorlezen. Hij vindt het leuk en altijd ontmoet hij wel iemand, waar hij  weer over kan schrijven. In Turnhout treft hij achttien vrouwen, twee mannen en een jongen, de gewone verdeling als het om boeken lezen gaat. Als hij naar afloop vertrekt komt hem een man tegemoet die vraagt of dit een bijeenkomst voor buurtbewoners was. “Juist voor buurtbewoners, zeg ik. Hij is verontwaardigd dat hij niet verwittigd is. Ik zeg dat ik zijn klacht zal overbrengen. Ik voel me opgelucht.”

Vaak citeert A.L. Snijders. ‘Het echte zkv is een hapje uit andermans werk.” Of, “een stukje tekst zonder eigenaar.” Hij haalt de dichter Koos Schuur aan, waar ik weer een hapje uit neem: “Vergeet dit lied, dat ik niet heb geschreven, want ik ben niemand en niemand kent mij. Onthoud dat velen thans onzichtbaar leven; om hen te helpen leven  ik en jij.”

A.L. Snijders heeft Boon nooit ontmoet: “hoewel er in mijn omgeving mensen zijn die beweren dat ik bier met hem gedronken heb in Kortrijk, en dat wij zelfs zwijgend armpje gedrukt hebben.”  Het is niet waar, maar A.L. Snijders spreekt het niet tegen als hij het hoort.