Thomas Rosenboom – De Rode Loper

Ninjo gaf mij gisterenochtend dit boek van Thomas Rosenboom en zei woef! Ik was er blij mee en begon direct te lezen. Het is een luchtiger boek ‘Gewassen Vlees’ of ‘Publieke werken’. Deze romans kun je doorwrocht noemen. Ik weet niet precies wat dit woord betekent, zoiets als grondig of doordacht, maar ook eindeloze zinnen en toch goed leesbaar.

‘Zoete mond’ en vooral deze laatste van Rosenboom is dus minder doorwrocht. De 250 pagina lees je zo uit. Het verhaal draait om het buitenbeentje Lou Baljon en begint halverwege de jaren 70. Lou is net klaar met de middelbare school in Arnhem en heeft slechts één doel, de bijstand in. Het is een ideale uitkering: hoger dan een studiebeurs, je zit in het ziekenfonds en je behoudt je vrijheid! Zijn vriend Eddie van Beek, die hij pas heeft leert kennen denkt er net zo over.

Een goed begin van een roman: humor en een uitzichtloze toekomst. Eddie wordt al snel journalist bij de dorpskrant en komt daar de rest van zijn leven niet meer weg, Lou blijft werkeloos. Maar hij is ook roadie bij de plaatselijke bluesrockband Shout. Meer dan dat, hij is chauffeur en manusjes van alles. Dan krijgt hij een hernia en de band valt uit elkaar. Lou komt in de WAO; beter, want nu hoeft hij niet meer te solliciteren.

In Zevenaar, een dorpje buiten Arnhem, start hij een eigen opnamestudio en later een bioscoop. Lou zorgt ervoor dat hij zijn leven lang underground blijft. De enige vriend die hij in Zevenaar heeft is Eddie. De bandleden laten hem links liggen. Zij trouwen en hebben waarschijnlijk banen en kinderen. Maar Lou is daarover niet haatdragend. Hij is een blije maar eenzame man.

Het verhaal loopt door tot in deze tijd. Lou wordt ouder maar niet wijzer. De herhalingen gaan op den duur irriteren. Zijn bestaan draait wel heel erg om die paar platen en een handvol gebeurtenissen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat iemand zo weinig interesses heeft en zich zo weinig ontwikkelt. Toch heeft Lou succes, bijvoorbeeld met het idee om mensen naar de bioscoop te lokken met een rode loper. Het publiek betaalt om zich te laten filmen op de rode loper en zich een half uur later terug te zien op het doek. Geniaal idee… Rosenboom hangt er een verhaal omheen  over de huidige narcistische samenleving.

Wel interessant is dat Lou zelf op latere leeftijd niet kiest voor het succes. Wat was simpeler geweest om dit concept uit te bouwen? Maar hij stopt op het hoogtepunt en vervalt weer in eenzaamheid. Deze keer is er een meisje in het spel. Wanneer een Arnhemse bioscoop de rode loper overneemt vindt hij dit niet erg. Met zijn zwijgzame meisje gaat hij ook in Arnhem over de rode loper. Later neemt hij haar mee naar de studio om het liedje Blackbird op te nemen. Eind goed, al goed, twee eenzame zielen hebben elkaar gevonden.

De Rode Loper  is een soepel leesbaar boek, maar tegen het einde verliest het zijn kracht. Er gebeurt niets dramatisch, het verhaal kabbelt voort en ook de ellende wordt niet breed uitgemeten. Rosenboom had genoeg kansen om sommige scenes  wat gênanter te maken of er wat meer afwisseling in te bouwen. Vreemd vind ik dat er helemaal geen familie van Lou in voorkomt. Hij gaat aan het begin van het verhaal op kamers, maar zijn ouders komen niet een keer voorbij. Ook het autisme of de platte karakters van de bandleden gaat vervelen. Storend is een paar chronologische fouten. Halverwege de jaren 70 bestonden er geen briefjes van 50 gulden en ook het nummer Whatever you want van Status Quo is pas van 1979.