zaterdag 28 september 2013

Jeroen Brouwers – Onnoemelijk geluk


Op het Utrechtse station, op weg naar Rhenen, kocht ik woensdag voor slechts € 1,50 dit boekje met twee verhalen van Jeroen Brouwers.  Genoeg voor een half uur treinleesplezier. De verhalen waren al eerder gepubliceerd, ik had het gemist.


In het eerste verhaal is de hoofdpersoon een meisje dat aan haar mannelijke geliefde tracht te bekennen dat zij er ook een vrouwelijke geliefde op na houdt. In typische Brouwers stijl, met veel geweeklaag, zelfonderzoek en fantasieën blikt de vrouwelijke hoofdfiguur terug op ontmoetingen met haar mannelijke geliefde. Vooral bij de laatste ontmoeting neemt het drama grote vormen aan: “En dat ik toen…Ik stikte, ik dacht dat ik ging stikken…En jij toen… en… en…en…” Het lijkt verdacht veel op een damesromannetje.

In het tweede verhaal is Brouwers meer zichzelf: oud en verbitterd rijdt hij met hoge snelle ’s nachts over een weg in de buurt van zijn geboortestadje. Hij denkt terug aan vroeger, natuurlijk aan dat ene meisje waar hij ooit de zuivere liefde mee deelde, maar dat plotseling verhuisde naar een ander stadje. Latere liefdes 
eindigden allemaal in misère. Zijn leven is ten einde, bijna letterlijk want hij wordt aangereden. Namijmerend in zijn wrak wordt hij gevonden. Een agente vraagt hoe het met hem gaat. Hij herkent het plaatselijke accent. De vrouw heeft zijn vader – dokter in het dorp – nog gekend. Zij zegt dat hij onnoemelijk geluk heeft gehad.

Geen opmerkingen: